Κέικ με κάστανο

          
Κατοχικό σύνδρομο 

          Πριν από λίγες μέρες έλαβα στο email μου την παρακάτω φωτογραφία με τον αστακό από καρότα και ξεκαρδίστηκα στα γέλια! Μου φάνηκε πολύ αστεία και ευρηματική, όπως επίσης και η λεζάντα που ακολουθούσε: «και η φτώχεια θέλει καλοπέραση». Εκτός από τα γέλια που μου προκάλεσε ο καροτοαστακός, μου έδωσε και τροφή για σκέψεις ώστε να γράψω τη σημερινή μου ανάρτηση. Κατρακυλώντας στους συνειρμούς, πέρασα από την πραγματική φτώχεια στην πλασματική. Την φτώχεια που δεν υπάρχει παρά μόνο στο μυαλό ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι χωρίς να είναι, ζουν σαν φτωχοί.


           Θυμήθηκα τους παππούδες μου και άτομα από το συγγενικό μου περιβάλλον που διακατέχονται από το «κατοχικό σύνδρομο». Την ασφυκτική δηλαδή συλλογή τροφής μέσα στο σπίτι και ενίοτε έξω απ΄ αυτό, με το φόβο να μην ξεμείνουν ποτέ από τα είδη πρώτης, δεύτερης και τρίτης ανάγκης σε περίπτωση πολέμου, λοιμού, καταποντισμού, νεροποντής, επιστροφής στη δραχμή, τυφώνα ή απλής διακοπής ρεύματος…. Πόσοι από σας δεν έχετε στο ευρύτερο οικογενειακό σας περιβάλλον τουλάχιστον ένα τέτοιο περιστατικό? Ελάτε, ομολογήστε το…

           Μου έχει τύχει να ανοίξω το ψυγείο οικείας σε μένα οικογένειας και να μην μπορώ να δω τι περιέχει, αφού το φωτάκι ήταν παντελώς κρυμμένο από τα στοιβαγμένα φαγητά. Σκοτάδι στο ψυγείο και τα ληγμένα τρόφιμα σωρό.

          Όσοι έχουν «μολυνθεί» απ΄ τον ιό δεν περιορίζονται μόνο στο φαγητό. Μαζεύουν τα πάντα. Από κεσεδάκια γιαουρτιού μέχρι και χαρτόκουτα από το φρέσκο γάλα, κομμάτια από χαρτόνι, σακούλες, διάφορες συσκευασίες πχ από καφέ, παμπάλαια ρούχα, σκισμένα καλσόν, τρύπιες κουβέρτες και παπούτσια με την δικαιολογία ότι κάποτε θα τα φτιάξουν και θα τα ξαναφορέσουν, χωρίς στην πραγματικότητα να τα έχουν καμία απολύτως ανάγκη.

         Συνήθως σε αυτή την κατάσταση βρίσκονται άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, ανεξαρτήτου εισοδήματος, αλλά που έχουν περάσει δύσκολα χρόνια στο παρελθόν και έχουν υποστεί φτώχεια. Βάλτε λίγο την ηλικία, που όσο να ‘ναι το μυαλό το κάνει γιαούρτι, βάλτε και τα δύσκολα παιδικά χρόνια, δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να το πάθει. Άλλωστε το αγαπημένο ρητό των ανθρώπων – μυρμηγκιών είναι: «των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Και εγώ θα προσθέσω: «…μαγειρεύουν και μαζεύουν…»!

        Τη σημερινή μου συνταγή σας την είχα υποσχεθεί απ΄ το Δεκέμβριο. Θυμάστε που είχα φτιάξει μια λαχταριστή κρέμα κάστανου η οποία είχε πολλές χρήσεις? Την έκανα λοιπόν κέικ (με μια συνταγή που βρήκα από το περιοδικό «Γλυκές Ιστορίες» του Σ. Παρλιάρου) και σας την παραθέτω ευθύς αμέσως! Φτιάξτε το πεντανόστιμο αυτό κέικ όσο τα κάστανα είναι ακόμα στην εποχή τους!

ΚΕΙΚ ΜΕ ΚΑΣΤΑΝΟ

Υλικά:

1) 4 αυγά (βιολογικά κατά προτίμηση)
2) 200 γραμμάρια ζάχαρη
3) 1 σφηνάκι ρούμι ή κάποιο άλλο λικέρ της αρεσκείας μας
4) 200 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις κοσκινισμένο και λίγο ακόμα για τη φόρμα
5) 1 πρέζα αλάτι
6) 200 γραμμάρια βούτυρο αγελάδας και λίγο ακόμα για το άλειμμα της φόρμας
7) 400 γραμμάρια κρέμα κάστανο (αν δεν μπορείτε να φτιάξετε υπάρχει και έτοιμη στα καλά σούπερ μάρκετ)

Εκτέλεση:

         Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς. Χτυπάμε στο μίξερ τα αυγά με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν προσθέτοντας προς το τέλος το ποτό. Σταματάμε το χτύπημα, προσθέτουμε το αλεύρι με το αλάτι και ανακατεύουμε με μια σπάτουλα.

        Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα κατσαρολάκι, προσέχοντας να μην κάψει και το ανακατεύουμε με την κρέμα κάστανο σε ένα μπολ. Το αδειάζουμε στο μείγμα του κέικ και ανακατεύουμε.

         Βουτυρώνουμε και αλευρώνουμε μια φόρμα του κέικ με τρύπα στη μέση και αδειάζουμε εκεί το μείγμα. Ψήνουμε στους 180 βαθμούς για 40-50 λεπτά και στους 160 για άλλα 20 λεπτά. Δοκιμάζουμε αν είναι έτοιμο καρφώνοντας ένα λεπτό μαχαίρι στο κέντρο του κέικ κι αν βγει με υπολείμματα ζύμης συνεχίζουμε το ψήσιμο για λίγα λεπτά ακόμη. Αφήνουμε να κρυώσει, ξεφορμάρουμε και σερβίρουμε.

         Σημείωση: Το κέικ αυτό δεν έχει μπέικιν πάουντερ ούτε αλεύρι που φουσκώνει μόνο του. Απλώς γίνεται λίγο βαρύ και όχι τόσο αφράτο και στεγνό στο κέντρο του. 

 Καλή επιτυχία!!