Ώρες – ώρες λυπάμαι πραγματικά που το γούστο στο φαγητό δεν είναι αντικειμενικό! Όταν ενθουσιάζομαι στον υπέρτατο βαθμό με κάτι, θέλω να το μοιραστώ με τους γύρω μου. Να τους το προσφέρω, για να τους κάνω να νιώσουν τη χαρά που ένοιωσα κι εγώ τρώγοντάς το! Αυτός άλλωστε είναι και ένας από τους λόγους ύπαρξης αυτού του blog, και φαντάζομαι ότι το συναίσθημα που περιγράφω σας είναι γνώριμο.
Τη συνταγή αυτή, την είχα δει στην τηλεόραση πριν κάποια χρόνια. Μου φάνηκε πολύ απλή και νόστιμη. Τα τελευταία χρόνια είναι η αλήθεια ότι έχω στραφεί προς συνταγές εύκολες, γρήγορες, με λίγα υλικά που υπάρχουν στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα δίνουν ένα εντυπωσιακό και σύγχρονο αποτέλεσμα!
Εδώ και αρκετό καιρό δέχομαι, από τις φίλες blogers, προσκλήσεις για διαδικτυακά παιχνίδια. Θέλω να ευχαριστήσω όσες με πρότειναν και μου έδωσαν τη σκυτάλη, αλλά απόφασή μου είναι να μην παίξω πια!
Τα 33 χρόνια που έχω έρθει στον μάταιο τούτο κόσμο, έχω βασανίσει πολλούς ανθρώπους… Σκανταλιάρικα παιδικά χρόνια, ταραχώδη εφηβεία, ολίγον ανυπόμονη ενηλικίωση! Πολλά έχω κάνει και πολλά έχω πει κατά καιρούς, που έχουν στείλει τους δικούς μου αδιάβαστους! Μερικά λέγονται δημοσίως, και άλλα δεν λέγονται ούτε πίσω από κλειστές πόρτες!