Παρφέ φράουλα

Ο πύραυλος που έγινε παγωτίνι

            Όταν ήμουν παιδάκι έτρωγα σχεδόν πάντα ένα συγκεκριμένο παγωτό. Έναν γιγαντιαίο πύραυλο με βανίλια και σοκολάτα και τελειώνω εδώ την περιγραφή μου για να μην φωτογραφίσω περισσότερο το παγωτό και τη μάρκα. 

            Τα παιδικά μου μάτια τον έβλεπαν τεράστιο. Τα μικροσκοπικά μου δάχτυλα δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το βάρος του και το στομαχάκι μου δεν άντεχε να τον φάει όλο με τη μία. Ήταν ο αγαπημένος μου πύραυλος που όταν μου τον αγόραζαν, έπλεα σε πελάγη ευτυχίας, κούρνιαζα σε μια γωνιά και τον καταβρόχθιζα ηρεμα σαν το λιοντάρι στη σαβάνα! 

            Συνέχισα να τρώω το συγκεκριμένο παγωτό και τα επόμενα χρόνια, τα προεφηβικά, τα μετεφηβικά, τα ενήλικα. Μόνο που όσο μεγάλωνα εγώ, μίκραινε ο πύραυλος. Αντιστρόφως ανάλογα τα μεγέθη. 

           «Μπααα…  ιδέα μου θα είναι», σκεφτόμουν. Στα μάτια ενός παιδιού άλλωστε, όλα φαντάζουν τεράστια, μα μεγαλώνοντας το παιδί, αποκτούν όλα την κανονική τους διάσταση. Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο σήμερα. Γλύφοντας και απολαμβάνοντας. 

            Μέχρι χθες, που έστειλα στο περίπτερο τον πατέρα μου με τη Ν. να αγοράσουν παγωτά για όλους. Παρήγγειλα τον αγαπημένο μου πύραυλο και προέτρεψα και τη Ν. να τον δοκιμάσει. Θα μεταλαμπαδεύσω τη γεύση στο παιδί μου σκέφθηκα, γιατί από γνώσεις … τζίφος!  

           Ήρθε η παραγγελιά. Μια σακούλα γεμάτη παγωτά. Ξυλάκια, κουπάκια, πυραύλους. Ανάμεσά τους και 2-3 από τον αγαπημένο μου. Έναν για μένα, έναν για τη Ν. και έναν για τον μπαμπά μου. Μόλις όμως πήρα στα χέρια μου τον πύραυλο, διαπίστωσα ότι επρόκειτο για παγωτίνι. Μικρό. Ποιο μικροσκοπικό δεν γινόταν δηλαδή… στα όρια του  αδιανόητου. Οκ, σκέφτομαι! Εγώ μεγάλωσα και  βλέπω με άλλα μάτια το παγωτό. Θα ρωτήσω τον πατέρα μου, που και τότε ήταν, και εξακολουθεί να είναι μεγάλος. Πήρα λοιπόν ευθύς αμέσως την επιβεβαίωση ότι το παγωτό είχε μικρύνει από τότε που το τρώγαμε παρέα. Από τότε που μου ζητούσε να φάει μια μπουκιά και μου το έχαφτε σαν γλάρος όλο, κι εγώ γκρίνιαζα και μου έδινε άλλα χρήματα να πάρω καινούριο και μου το έτρωγε και αυτό, και εγώ ξαναπήγαινα στο ψιλικατζίδικο μέχρι ο μπαμπάς να χορτάσει από παγωτά και να μείνει για μένα το τελευταίο!!! Και αυτός γελούσε με τη σκανταλιά που μου έκανε κι εγώ γκρίνιαζα αλλά κατά βάθος μου άρεσε το παιχνίδι. 

           Βρίζοντας  για τον άλλοτε υπερμεγέθη πύραυλο και νυν συρρικνωμένο παγωτίνι, ξετυλίγω με ανυπομονησία το χαρτί. Τουλάχιστον θα απολαύσω τις 2 μπουκιές ευτυχίας που απέμειναν  αφού η μερίδα πετσοκόφτηκε όπως η σύνταξη του δημοσίου.  Τρώω την πρώτη, τρώω την δεύτερη, κοντεύω να το τελειώσω και κάτι λείπει. Γυρνάω πάλι στον πατέρα μου. «Μπαμπά λείπουν και από τον δικό σου τα σοκολατίνια ή έπεσα σε σφάλμα υλικού??» . Επαληθεύεται και αυτός ο φόβος μου.

           Ε, όχι, αναφωνώ! Αυτό πια είναι σκάνδαλο! Μίκρυναν το παγωτό, αφαίρεσαν  συστατικά, αναρωτιέμαι αν σε λίγο θα ξετυλίγουμε το χαρτί και θα τρώμε εικονικό παγωτό. Αυτό ήταν. Μάιος 2012. Τελείωσε η σχέση αγάπης με τον πύραυλο.  Η κρίση, μας  τα πήρε όλα. Οι εταιρίες κόβουν απ΄ όπου μπορούν κι εγώ πλέον θα φτιάχνω μόνη μου τα παγωτά.

ΠΑΡΦΕ ΦΡΑΟΥΛΑ

Υλικά: 

1)  500 γραμμάρια φράουλες καθαρισμένες (και λίγες ακόμα για την διακόσμηση)

2)  150 γραμμάρια κρέμα γάλακτος

3)  100 γραμμάρια γιαούρτι πλήρες

4)  250 γραμμάρια ζάχαρη άχνη 

Εκτέλεση: 

Πολτοποιούμε τις φράουλες στο multi και τις βάζουμε σε μεταλλικό μπολ. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος, το γιαούρτι και την ζάχαρη άχνη και ανακατεύουμε πολύ καλά με σύρμα.

Τοποθετούμε το μπολ στην κατάψυξη και το βγάζουμε κάθε 30-40 λεπτά για να ανακατέψουμε το παγωτό. Αυτό γίνεται για 5-6 φορές. Την τελευταία φορά τοποθετούμε το παγωτό σε ορθογώνια φόρμα για κεικ και το βάζουμε πάλι κατάψυξη για να παγώσει.

Την ώρα του σερβιρίσματος βουτάμε την φόρμα σε ζεστό νερό για να ξεφορμαριστεί εύκολα και σερβίρουμε διακοσμώντας το με κομμένες φράουλες.

Καλή επιτυχία!!

Το παρφέ φράουλας έφτιαξε η Δήμητρα από το blog "For my friends" 

Το παρφέ φράουλας έφτιαξε και φωτογράφισε... επαγγελματικά

 η Πέπη από το "Pepi's Kitchen"!!!