Σοκολατένιο κέικ με χουρμάδες και μαυροδάφνη

Σήμερα θα πιούμε το καφεδάκι μας παρέα. Έχω που έχω περιορίσει τις αναρτήσεις μου σε μία την εβδομάδα τον τελευταίο καιρό, με έπιασε η όρεξη και είπα να φτιάξω ένα πολυσυλλεκτικό και τεραστίων διαστάσεων post που και μαγειρική θα έχει, και κατασκευές και πολύ μπλα μπλα. Κάτι σαν πρωινάδικο βρε παιδί μου. Γι΄αυτό σερβιριστείτε καφέ και be my guest! 

Τον τελευταίο καιρό οι φίλοι μου έχουν βαρεθεί να με ακούν να τους λέω πως βάφω. Το ρολό θαρρώ πως έχει γίνει η προέκταση του χεριού μου και ότι βάφεται το βάφω. Τα όνειρά μου κόκκινα, τα όνειρά μου άσπρα... Για το σπίτι όμως, τα χρώματα που επιλέγω είναι εκτυφλωτικά και έντονα, χρώματα που φωνάζουν... ή καλύτερα ουρλιάζουν. Πάντα μου άρεσε το χρώμα στους τοίχους γιατί νομίζω πως ντύνει το χώρο, τον ζεσταίνει και του δίνει προσωπικότητα, ακριβώς όπως το μπλουζάκι που φοράμε. Μπεζ το μπλουζάκι, άχρωμοι κι εμείς.. 

Άρχισα με κόκκινο - βυσσινί στο τζάκι, συνέχισα με πράσινο - "χελωνί" (χαχαχα έτσι το είπε η Ν. και πολύ μου άρεσε!!!) στο σαλόνι, πράσινο - λάιμ στην είσοδο, έναν τεραστίων διαστάσεων μαυροπίνακα στην ασπρόμαυρη κουζίνα μου και έναν μαύρο τοίχο στον μακρύ διάδρομο.

 Νομίζω ότι όσο περισσότερο χρησιμοποιώ το μαύρο, τόσο περισσότερο εθίζομαι σε αυτό. Είναι ένα υπέροχο χρώμα που μπορεί κανείς να κάνει θαύματα με αυτό, αρκεί να το χρησιμοποιήσει έξυπνα.  

Από μια σκοτεινή φωτογράφιση φαγητού που είναι της μόδας (όποτε πετύχω τέτοιες φωτογραφίες τις κοιτώ σαν μαγνητισμένη), μέχρι μαύρο χρώμα στους τοίχους, και ας μην μιλήσουμε για τους μαυροπίνακες που δίνουν και παίρνουν πλέον.. Κάθε σπίτι νομίζω πως έχει μετατραπεί σε σχολική αίθουσα! Έφυγαν από τα σχολεία οι μαυροπίνακες και εγκαταστάθηκαν στα σπίτια. Oh yeah! Το μεγαλύτερο μειονέκτημα? Η σκόνη... Η απίστευτη σκόνη που προκύπτει από την κιμωλία.  Γι΄αυτό χρησιμοποιήστε τον με φειδώ! Η δικιά μας συμφωνία ήταν: «γράφουμε στον πίνακα μία φορά την εβδομάδα, κάθε Σαββατοκύριακο», έτσι ώστε το καθάρισμα να γίνεται μόνο τότε. Ουφ... 

Ας κάνουμε ένα στοπ καρέ όμως στο διάδρομο. Μακρύς διάδρομος με πλακάκι σκακιέρα. Σταματάει σε έναν τοίχο άσπρο, άοσμο, άχρωμο, αδιάφορο. 
Θέλει αλλαγή... ΧΤΕΣ!!! 

Είχα πολλά καδράκια και κορνίζες σε διάφορα μεγέθη. Παλιομοδίτικα, στο χρώμα του ξύλου, άχρηστα πλέον για μένα -ευτυχώς που δεν τα χάρισα-. Τα παίρνω, τα ξύνω με γυαλόχαρτο, τα βάφω με ματ λευκή λαδομπογιά (μου αρέσει το ματ και όχι η γυαλάδα). Στεγνώνουν. Χάρμα!!! Τα πηγαίνω και μου βάζουν καθρέφτη. Για όλα αυτά πλήρωσα μονάχα 20 ευρώ. Βάφω τον τοίχο μαύρο. Κρεμάω τα κάδρα με τους καθρέφτες σε ακανόνιστα σημεία και επιπλέον τοποθετώ μια σειρά χρωματιστά φωτάκια που κλέβω από το παιδικό δωμάτιο. Χρειαζόταν και λίγο χρώμα... Ο τοίχος έτοιμος με ελάχιστο κόστος, αρκετή προσωπική δουλειά, ευχάριστη και δημιουργική .... πείτε το και ψυχοθεραπεία ! 

Και επειδή το μαύρο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου, μεταπηδάω σε ένα μαύρο κέικ που φωτογραφήθηκε μπροστά από τον γιγαντιαίο μαυροπίνακα της κουζίνας.  

   
Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να είναι το ωραιότερο κέικ σοκολάτας που έχω φάει ως τώρα. Δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά και πολύ πιθανό αν με βλέπατε αυτή τη στιγμή να έκανα κατά κάποιο τρόπο την περιγραφή του προφιτερόλ όπως ο Κωνσταντίνου στην ταινία «Χτυποκάρδια στο θρανίο». 

          Θα κουνούσα χέρια, κεφάλι, σώμα, βλέφαρα, ακόμα και ουρά αν ήμουν σκύλος. Θα κουνούσα ότι κουνιέται τέλος πάντων. Θα έδειχνα με κάθε τρόπο την ευχαρίστησή μου για αυτό το απόλυτα σοκολατένιο, υγρό και αδιανόητα γευστικό κεικ, που και ικανή ποσότητα Μαυροδάφνης έχει και τους χουρμάδες του τους έχει. Μάλλον περισσότερο με σουφλέ μοιάζει παρά με κεικ, αφού είναι τόσο υγρό και κολλώδες. 

          Θα μπορούσα να παιδευτώ πολύ για να το φτιάξω χωρίς να δυσφορίσω ούτε στιγμή, καθώς η προσμονή της μπουκιάς που λιώνει στο στόμα θα ήταν η Ιθάκη μου. Ναι μεν είναι μακρύς ο δρόμος, αλλά αυτό που σε περιμένει όταν βγει από το φούρνο η φόρμα του κέικ, είναι η ανταπόδοση στο μέγιστο. Παρόλα αυτά ούτε μακρύς, ούτε δύσκολος ήταν ο δρόμος, αφού το μίξερ και κουζινικά έμειναν αμέτοχα σε αυτή τη συνταγή. Ένα μπολ, μια σπάτουλα, μια φόρμα. Σοκολατένιο κέικ με χουρμάδες, έτοιμο!

               * Αφιερωμένη η συνταγή στην χουρμαδόπληκτη φίλη εκ Θεσσαλονίκης... 

την γλυκιά μου Φωτεινούλα, που παρόλο που της το αφιερώνω δεν εμπεριέχεται κανένας ήπιος εξαναγκασμός ΚΑΠΟΤΕ να το φτιάξει, παρά μόνο να ξέρει πως όταν θα βλέπω χουρμάδες από δω και πέρα θα την σκέφτομαι !!! 

ΣΟΚΟΛΑΤΕΝΙΟ ΚΕΙΚ ΜΕ ΧΟΥΡΜΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΑΥΡΟΔΑΦΝΗ

Υλικά: 

1)    200 γραμμάρια γλυκό κόκκινο κρασί (Μαυροδάφνη)

2)    200 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις

3)    1 κουταλάκι του γλυκού μπέικιν πάουντερ

4)    250 γραμμάρια ζάχαρη

5)    30 γραμμάρια κακάο

6)    160 γραμμάρια μαργαρίνη λιωμένη

7)    180 γραμμάρια κουβερτούρα, λιωμένη σε μπεν μαρί

8)    3 αυγά

9)    400 γραμμάρια χουρμάδες ψιλοκομμένους

Διαδικασία:

Σ΄ ένα κατσαρολάκι ρίχνουμε το κρασί και τους χουρμάδες, τους ζεσταίνουμε καλά, αλλά όχι να αρχίσουν να βράζουν. Στη συνέχεια τους αφήνουμε να κρυώσουν.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170 βαθμούς, στο αερόθερμο.

Σ΄ ένα μπολ ανακατεύουμε τη ζάχαρη, το αλεύρι και το κακάο και μετά ρίχνουμε

τους χουρμάδες μαζί με το κρασί, τη μαργαρίνη και τη λιωμένη σοκολάτα. Ανακατεύουμε με μια σπάτουλα. Τέλος προσθέτουμε τα αυγά χτυπημένα ελαφρώς και ανακατεύουμε ξανά για να ομοιογενοποιηθεί το μίγμα.

Σε καλά βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα ρίχνουμε το μίγμα. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170 βαθμούς για 20-25 λεπτά το πολύ. Δεν χρειάζεται να κάνουμε το τεστ με το μαχαίρι γιατί ούτως ή άλλως το κέικ είναι υγρό στο εσωτερικό του. Βγάζουμε το κέικ από το φούρνο και το αφήνουμε να κρυώσει απόλυτα μέσα στη φόρμα του πριν το αναποδογυρίσουμε σε πιατέλα και το κόψουμε.

Καλή επιτυχία!!!