Κορόνα στο κεφάλι σου!

Υπάρχει ένα μέρος στην Ελλάδα που όταν το επισκέπτεσαι  νιώθεις ότι είσαι ξεχωριστός. Εσύ, εγώ, ο καθένας μας. Νιώθεις σχεδόν πολύτιμος. Κορόνα στο κεφάλι όλων. Αυτό το μέρος  είναι το Γύθειο. Το γραφικό Γύθειο  που συνδυάζει το βουνό με τη θάλασσα σε απόλυτη  οπτική αρμονία.  

 

Εκεί, που τα σπιτάκια έχουν σκαρφαλώσει στους πρόποδες  του Κούμαρου ως κάτω στη θάλασσα, σχεδόν  βουλιαγμένα μέσα σ΄ αυτήν, και που οι άνθρωποι είναι ευγενικοί, γελαστοί, καλόκαρδοι, πρόθυμοι να σε βοηθήσουν να σε φιλοξενήσουν, να σε καθοδηγήσουν. Εκεί, που σε φωνάζουν όλοι «κορόνα μου» και αυτός είναι ο λόγος που νιώθεις τόσο ξεχωριστός. Τις σχεδόν 30 ώρες που έμεινα εκεί, δεν βαρέθηκα ν΄ ακούω την προσφώνηση αυτή και δεν βαρέθηκα να νιώθω πολύτιμη σαν κορόνα! 

Στο Γύθειο βρέθηκα λόγω  μιας φίλης καθώς η πόλη αυτή είναι η γενέτειρα της,  και ομολογώ πως ήθελα χρόνια να πάω αφού είχα ακούσει μόνο τα καλύτερα. Βέβαια πόσο αντικειμενικός  μπορεί να είναι κάποιος όταν μιλά για τον τόπο του? Ίσως όχι και πολύ! Γι΄ αυτό κι εγώ κρατούσα μικρό καλάθι, το οποίο όμως στην πορεία γέμισε από εμπειρίες και οι λιγοστές αρχικά προσδοκίες μου ξεχύνονταν απ΄ έξω τόσο, που δεν ήξερα πως να τις μαζέψω. 

Μέσα από τα μάτια μου λοιπόν θα πάρεις μια μικρή γεύση του τόπου αυτού και κυρίως των μικρών λεπτομερειών που μου τράβηξαν την προσοχή.  

Αυτό που μ΄ εντυπωσίασε με την πρώτη ματιά, με το πρώτο πάτημα στον τόπο αυτό, ήταν τα σπίτια που ήταν κτισμένα στην πλαγιά του βουνού και όλα έμοιαζαν ενωμένα σε μια μάζα. Βλέποντάς τα από μακριά βέβαια, δεν γίνεται αυτό αντιληπτό. Όταν όμως μπεις ανάμεσά τους, τα περπατήσεις και αρχίσεις να σκαρφαλώνεις στα εκατοντάδες σκαλοπάτια (ανεβαίνοντας ταυτόχρονα και την πλαγιά), συνειδητοποιείς ότι οι αυλές τους είναι ενωμένες. Πως το ένα σπίτι συνορεύει με τέτοιο τρόπο με το άλλο που είναι σαν να μοιράζονται την ίδια αυλή, σαν να βγαίνουν οι άνθρωποι στο ίδιο μπαλκόνι  και όλοι τελικά να νιώθουν σαν μια μεγάλη οικογένεια. Εντυπωσιακό παράδειγμα είναι το Δημοτικό σχολείο (με την πραγματικά καταπληκτικότερη θέα που έχω συναντήσει στη ζωή μου), στο οποίο για να φτάσουν τα παιδιά, περνούν μέσα σχεδόν από την αυλή ενός σπιτιού. Μαγικό! 

Το  μάτι ύστερα πέφτει στα καλντερίμια άλλων εποχών γεμάτα με γλάστρες , 

 παράθυρα με κεντημένα κουρτινάκια, 

 

πόρτες παλιές, 

πόρτες χρωματιστές 

 

και γάτες.

 Αν κάτι πρόσεξα, είναι το ότι υπάρχουν χιλιάδες γάτες παντού. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε αυλή, σε κάθε καλντερίμι. Μοιάζει με χώρα που ζουν και βασιλεύουν πρώτα οι γάτες κι ύστερα οι άνθρωποι.

Οι φραγκοσυκιές που δεν χρειάζονται περιποίηση και φροντίδα, μεγαλώνουν όπου βρουν. Κυριολεκτικά παντού. Μέσα σε παλιά χαλάσματα, πάνω σε βράχια, σε αυλές, σε ερημιές. 

Είναι γεμάτες ζουμερά, κόκκινα φραγκόσυκα 

 

που οι ντόπιοι τα κάνουν γλυκό του κουταλιού, λικέρ και μαρμελάδα. 

Σε τοπικό ντελικατέσεν που βρέθηκα, συνάντησα άλλο ένα είδος καρπού που δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Είναι τα λούπινα. Ένα είδος φασολιού θα έλεγα (ή τουλάχιστον μοιάζει με φασόλι, δεν ξέρω αν είναι της ίδιας οικογένειας),  που το κάνουν σαν τουρσί και το διατηρούν σε βάζο. Αυτό είναι το superfood της περιοχής καθώς, έχει πολύ βιταμίνη Β12  και είναι πλούσιο σε πρωτείνη. Τα χρησιμοποιούν σε σαλάτες  αλλά κυρίως τρώγονται με το που ανοίξεις το βάζο. Είναι πεντανόστιμα και δεν μπορείς να σταματήσεις. 

Απέναντι από τον παραλιακό δρόμο του Γυθείου, με τα πολλά μαγαζιά, τα άπειρα καφέ και τα τουριστικά καταστήματα είναι το Νησάκι. Κάτι σαν το Ποντικονήσι της Κέρκυρας θα έλεγα σε πρώτη εικόνα.

Ένα τόσο δα μικρό νησάκι με κάστρο στο κέντρο του, 

 

 

ένα εκκλησάκι στη μια άκρη του 

 

κι έναν επιβλητικό φάρο στην άλλη. 

Η περιήγηση σε αυτό, ανάμεσα στα πεύκα και τα σκιερά χωμάτινα μονοπατάκια σου δίνει την αίσθηση της ηρεμίας και της χαλαρότητας. Μια μικρή απομόνωση μέσα στην πόλη. Ένα μικρό ξεμονάχιασμα για ζευγαράκια, μια βόλτα για φίλους  ή για όποιον χρειάζεται μια ανάπαυλα από την καθημερινότητα. 

Το καλύτερο όμως κομμάτι του Γυθείου ήταν τα τοπικά εδέσματα. Έλα τώρα! Με γνωρίζεις χρόνια. Ξέρεις πολύ καλά πως όπου κι αν πάω δίνω βάση στο φαγητό και θέλω πάντα να δοκιμάζω καινούρια πράγματα. Και ένα έχω να σου πω. Οι άνθρωποι εκεί ξέρουν να τρώνε! Είναι μερακλήδες και καλοζωισμένοι! 

Με το που πατήσαμε το πόδι μας εκεί, επισκεφθήκαμε «ΤΗΝ ΤΡΑΒΗΧΤΗ». Όνομα και πράγμα, αφού μας τράβηξε από τη μύτη κυριολεκτικά.  

 

Αυτό είναι το παραδοσιακό σνακ της περιοχής που το τρώνε όλοι αντί τυρόπιτας, κουλουριού ή μούσλι το πρωί. Δηλαδή οι άνθρωποι δεν αστειεύονται. Ξεκινούν τη μέρα τους με άγριες διαθέσεις. Δώσε βάση τώρα να σου κάνω τη μοριακή ανάλυση του πιάτου... 

Αυτό που βλέπεις, ονομάζεται τριπλέτα και όπως αντιλαμβάνεσαι, σε προκαλεί και μόνο από τ΄ όνομα. Πρόκειται για πίτα τραβηχτή (εξ΄ ου και το όνομα του μαγαζιού) που είναι ένα ζυμαράκι, αφράτο και τηγανητό. Μοιάζει με τηγανόψωμο λεπτό θα έλεγα. Σερβίρεται πάντα με μια ράβδο από πικάντικο κεφαλοτύρι και σύγκλινο Μάνης που λιώνει στο στόμα κυριολεκτικά. Εναλλακτικά, για όσους δεν προτιμούν το σύγκλινο  τη σερβίρουν με σουβλάκι αλλά όπως αντιλαμβάνεσαι δεν την δοκίμασα μ΄ αυτό τον τρόπο. Έπεσα κατευθείαν στα βαριά! Και φυσικά τρώγεται με το χέρι!! Το βλέπεις άλλωστε!

Τρως λοιπόν μια τριπλέτα μαζί με μπίρα για πρωινό ή δεκατιανό και ύστερα συνεχίζεις τις δουλειές σου... ή μήπως όχι??

Επόμενο παραδοσιακό, τοπικό πρωινό ή σνακ είναι  οι τηγανίδες. Πάλι στα ζυμάρια πέσαμε. Τι χαρά! Στριφογυριστό αυτή τη φορά, σε σχήμα σπιράλ, τηγανητό και πάλι με ένα γενναίο κομμάτι αλμυρό κεφαλοτύρι από δίπλα, ώστε να εξισορροπεί τη γεύση του ζυμαριού! Βρέθηκα στον παράδεισο για μια ακόμη φορά με την πρώτη μπουκιά! 

Η εκδρομή αυτή στο Γύθειο, που ήταν να γίνει καιρό πριν αλλά ακυρώθηκε μιας και συνέβησαν διάφορα ευτράπελα, έγινε τελικά την κατάλληλη στιγμή.  Μέσα σε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο, με τον καιρό σύμμαχό μας και τον ήλιο να λάμπει και να μας ζεσταίνει καθ΄ όλη τη διάρκεια. Έτσι οι ολοήμερες βόλτες μας ήταν φωτεινές και ζεστές. Μόνο μια μικρή μπόρα (από αυτές τις φθινοπωρινές) μας κράτησε για μισή ώρα μέσα, ωστόσο μας αποζημίωσε με το που τελείωσε, χαρίζοντάς μας αυτό το εκπληκτικής ομορφιάς, τεράστιο ουράνιο τόξο που δεν πήρα τα μάτια μου από πάνω του όση ώρα κράτησε στον ουρανό. 

Στο Γύθειο θα ξαναπάω γιατί είμαι σίγουρη ότι έχω πολλά ακόμα να δω, να ανακαλύψω, να γευτώ! Κι αυτό είναι υπόσχεση στο μέρος και στους υπέροχους, φιλόξενους ανθρώπους που γνώρισα εκεί! 

Ακολουθούν τα στοιχεία των  μαγαζιών  που επισκέφθηκα ώστε να μπορέσει όποιος ενδιαφέρεται  να βρει τα προϊόντα που δοκίμασα και μου άρεσαν. 

1) Τις υπέροχες, αφράτες τηγανίδες με κεφαλοτύρι τις αγόρασα από τον φημισμένο στην περιοχή φούρνο «Αρτογλυκίσματα», που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία του Γυθείου (Πλατεία Μαυρομιχάλη). 

2) Τα λούπινα και το γλυκό φραγκόσυκο τα πήρα από το ντελικατέσεν «Παραδοσιακό» που βρίσκεται στην παραλιακή οδό Βασιλέως Παύλου 33.

3) Την τριπλέτα την έφαγα στο κατάστημα «Η Τραβηχτή» που βρίσκεται στην γωνία Βασιλέως Γεωργίου και Ορέστου.