Ό,τι έχεις ετοιμάσει
για το αποψινό ορεκτικό του ρεβεγιόν, μπορείς να το μετατρέψεις σε δεντράκι. Εκεί που θα
έβγαζες στο τραπέζι μια ωραία πιατέλα με τυριά, αλλαντικά, τσάτνεϊ και λαχανικά
μπορείς εδώ και τώρα να το κάνεις να φαίνεται πιο γιορτινό.
Ό,τι έχεις ετοιμάσει
για το αποψινό ορεκτικό του ρεβεγιόν, μπορείς να το μετατρέψεις σε δεντράκι. Εκεί που θα
έβγαζες στο τραπέζι μια ωραία πιατέλα με τυριά, αλλαντικά, τσάτνεϊ και λαχανικά
μπορείς εδώ και τώρα να το κάνεις να φαίνεται πιο γιορτινό.
Μπορεί να είναι
ένα κλασικό χειμωνιάτικο φαγητό αλλά σίγουρα είναι και ταυτισμένο με την
παράδοση των φαγητών της Πρωτοχρονιάς για εμάς εδώ στην Κορινθία. Δεν ξέρω αν
συνηθίζεται σε άλλα μέρη της Ελλάδας, αλλά το χοιρινό με τα άγρια χόρτα
αυγολέμονο, είναι συνυφασμένο με την Πρωτοχρονιά για μένα και για τα μέρη μου.
Για απόλαυση κι όχι για χόρταση. Έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τη σημερινή συνταγή διότι θα είναι μια πολυτέλεια στο εορταστικό τραπέζι λειτουργώντας υποστηρικτικά στα πιάτα που θα πρωταγωνιστήσουν.
Το μοσχάρι το κοκκινιστό
είναι ένα απλό φαγητό. Ας μην κάνουμε τα πράγματα δύσκολα όταν δεν είναι. Η απλότητά
του έγκειται στα λίγα, μη εξεζητημένα υλικά και στο καλά επιλεγμένο κομμάτι κρέατος.
Βέβαια όπως και όλα τα πράγματα στη ζωή για να πετύχουν θέλουν τα μυστικά τους.
Θα στα πω.
Μπορεί να μην έχω
στολίσει ακόμα το σπίτι γιατί δεν πρόλαβα αλλά το μυαλό μου είναι ήδη στη
βασιλόπιτα! Με λίγα λόγια το φαγητό πάντα προηγείται των υπολοίπων
δραστηριοτήτων. Ή αλλιώς με το φαγητό καθορίζονται στο μυαλό μου οι εποχές, οι
γιορτές και τα σημαντικά γεγονότα.
Κάποτε, σχετικά πρόσφατα, για κάποια χρόνια, εργαζόμουν σε διαιτολογικό γραφείο. Το ήξερες αυτό για μένα? Δούλευα εκεί λοιπόν έχοντας μάθει τα πάντα, σε σημείο που σου φτιάχνω δίαιτα στο πι και φι (μη μου ζητήσεις), ξέρω συνταγές, θερμίδες, συνδυασμούς τροφών και όλα τα σχετικά.
Η τούρτα των 16ων
γενεθλίων της Νεφέλης μου ήταν μια συνταγή τούρτας που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι
μπορώ να έχω στην κατοχή μου και πόσο μάλλον να την μοιραστώ εδώ στο μπλόγκ με
όλους όσους με διαβάζουν. Είναι μια τούρτα επαγγελματική που μόνο σε καλά ζαχαροπλαστεία
μπορείς να απολαύσεις κι αυτό το λέω μετά λόγου γνώσης. Έχω φάει τόσα πράγματα
στη ζωή μου κι όταν λέω κάτι τέτοιο, δεν μπορεί κανείς παρά να το πάρει στα
σοβαρά!
Το φαγητό της Κυριακής
θα μπορούσε να είναι χίλια πράγματα μαζί αλλά παραδοσιακά το μυαλό σου πάει στο
μοσχάρι. Κάτι με μοσχάρι δηλαδή και δίπλα ίσως μακαρόνια, ίσως πιλάφι ή
πατάτες. Όλα ευπρόσδεκτα κι εξίσου νόστιμα.
Η caprese είναι μια από τις διασημότερες
ιταλικές σαλάτες που μάλιστα έχει και τα χρώματα της ιταλικής σημαίας, το
πράσινο, το κόκκινο και το λευκό. Αν τ΄όνομά της δεν σου λέει κάτι, θα σου πω μετά
βεβαιότητας ότι την έχεις επιλέξει κι απολαύσει σε κάποιο εστιατόριο καθώς
είναι η γνωστή σε όλους ντομάτα – μοτσαρέλα – βασιλικός! Ωδή στην απλότητα και
τη φινέτσα.
Δεν θυμάται τι
έφαγε χθες, λέει ο άλλος κι εγώ λέω πως αν υπάρχει ΕΝΑ ΜΟΝΟ πράγμα που θυμάμαι
στη ζωή μου είναι ακριβώς αυτό! Θυμάμαι όχι μόνο τι έφαγα χθες αλλά και προχθές
κι αντίπροχθες κι εκείνη την Τετάρτη μεσημέρι που γύρισα από το σχολείο στην δευτέρα
Γυμνασίου, τι έφαγα στην πενθήμερη που πήγαμε στη Ρόδο, πότε δοκίμασα για πρώτη φορά τορτελίνια ή τι γεύση είχε το κρουασάν που αγόρασα από εκείνο το φούρνο στο Παρίσι προ αμνημονεύτων ετών. Αυτά και άλλα πολλά, μαζί με την κάθε τους λεπτομέρεια.
Ελλάδα δεν είναι
μόνον η Αθήνα! Ευτυχώς υπάρχει στη ζωή μας το ίντερνετ κι έτσι η Ελλάδα έχει πρόσβαση
στην Αθήνα. Διαφορετικά εμείς εδώ στην επαρχία θα μαγειρεύαμε μόνο χόρτα γιαχνί
και ψάρια. Γιατί η επαρχία βλέπεις, δεν έχει πρόσβαση σε υλικά έθνικ, τροπικά
φρούτα και τρόφιμα ιδιαίτερα. Στην Αθήνα βρίσκει κανείς τα πάντα. Στην
επαρχία θα μου πεις, βρίσκεις καθαρό αέρα, ηρεμία και ανθρώπινο τρόπο ζωής.
Ναι, αλλά μ΄ αυτά δεν φτιάχνεις ταϊλανδέζικο θα σου πω εγώ, κι αυτό ακριβώς θα φάμε σήμερα εμείς εδώ οι επαρχιώτες!
Λοιπόν
(αρχίζοντας αποφασιστικά αυτό που έχω να πω), η συνταγή αυτή χαρακτηρίζεται ως
επιδόρπιο, πρωινό, σνακ και αρωματικό χώρου. Για όποιον λόγο κι αν τη φτιάξεις,
θα αποζημιωθείς στο έπακρον. Στο κάτω κάτω, φτιάξ΄την γιατί δημιουργεί εντύπωση έτσι όπως θα παρουσιάσεις τα πουγκιά σε ένα τραπέζι!
Αυτά που βλέπεις
δεν είναι μπισκότα. Είναι κέικ. Διότι άλλα λεν΄τα μάτια σου κι άλλα θα πει η
γλώσσα σου όταν τα γευτείς. Προτού βιαστείς να πεις πως τρελάθηκα θα εξηγηθώ.
Παλαιότερα, κατά τα παιδικά μου χρόνια δηλαδή, θυμάμαι τις
σαλάτες να είναι τα συνοδευτικά των γευμάτων μας, είτε στο σπίτι είτε στα
εστιατόρια. Τα δικά μου παιδιά πάλι, θα τα θυμούνται κάπως αλλιώς τα πράγματα,
μιας και είναι πάμπολλες οι φορές που έχουν φάει σαλάτα για κυρίως γεύμα και
μάλιστα είναι κάτι που αποζητούν. Αλλά σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για πλούσια
και πλήρη γεύματα με απείρου κάλλους υλικά μέσα τους!
Ζουμερό! Είναι η
μόνη λέξη που μπορώ να σκεφτώ γι΄αυτό που βλέπεις. Επίσης πολύ σοκολατένιο, λασπώδες και πεντανόστιμο. Είναι
η μόνη περίπτωση που η λέξη «λάσπη» δεν έχει αρνητική σημασία, όταν μιλάμε για κέικ. Είναι ένα τόσο
νόστιμο που πραγματικά αξίζει να το φτιάξει κανείς για τούρτα διότι εδώ
που τα λέμε, θα μπορούσε να ήταν!
Νέα που σοκάρουν!
Ανάμεσα στο καλοκαίρι και το φθινόπωρο παρεμβάλλεται μιαν άλλη εποχή… ένα
υβρίδιο που ονομάζεται αποκαλόκαιρο. Γιατί ο μήνας Σεπτέμβριος ημερολογιακά
μπορεί ν΄ ανήκει στο φθινόπωρο αλλά κλιματικά έχει μια κάποια προσκόλληση στο
καλοκαίρι.
Όσο ιδιαίτερα
γλυκά και να φτιάξω, πάντα θα γυρνάω σε κάτι τέτοια παλιομοδίτικα κι απλά, να
βρίσκω απάγκιο, καθώς μπορώ να πω πως είναι το ψυχικό (γευστικό) μου αποκούμπι.
Μπορώ να βρω πολλά να πω για αυτό το πεντανόστιμο γλυκό αλλά αυτό που πραγματικά με συγκλονίζει είναι η μυρωδιά του. Μοσχοβολά η σοκολάτα κατά το ψήσιμο και οι μπουκιές σύκου όπου τις συναντάς είναι η δροσιά μέσα στη «λασπώδη», σοκολατένια γεύση του. Βεβαίως το ότι περιέχει σύκο που είναι το αγαπημένο μου φρούτο, είναι από μόνο του καθοριστικό για να με κάνει να το λατρεύω.
Δεν καταλαβαίνω
το άγχος, το κλάμα και τον οδυρμό που προκαλεί το πιο άνετο «ένδυμα» -θα το
πω-, του κόσμου όλου. Το μαγιό, μεγάλη η χάρη του!
Τώρα τελευταία υπέπεσε στην αντίληψή μου ένα ποστ στο ίνσταγκραμ που έλεγε για τους καλύτερους δυνατούς συνδυασμούς που μπορεί κανείς να κάνει με τα φρούτα. Ήξερα ότι η φράουλα ταιριάζει με τη σοκολάτα αλλά δεν ήξερα ότι τα σύκα ταιριάζουν με την καπνιστή γκούντα. Έτσι και για τα παντός είδους μούρα το απόλυτο matching γίνεται με το λεμόνι. Άχαστος συνδυασμός που όλοι λίγο πολύ έχουμε γευτεί κι αν όχι, είναι επιτακτική ανάγκη να διορθωθεί αυτό άμεσα.
Μη μου πεις ότι δεν
ξέρεις πως φτιάχνονται οι αυγόφετες. Το τηγανητό ψωμί βουτηγμένο σε αυγό και
γάλα είναι το πιο βρώμικο πρωινό που μπορείς να φας και θα το φας στην πιο απλή
και πανάρχαια εκδοχή του.
Η γυμνή αλήθεια
γι΄αυτή τη γυμνή τυρόπιτα είναι ότι αναφερόμαστε σε μια θρυλική ζυμαρόπιτα,
σκέτο κόλλημα. Οι πίτες της χώρας μας είναι
σχεδόν αμέτρητες. Ο πλούτος τεράστιος. Σε κάθε περιοχή κι άλλη γεύση, άλλη
τεχνική, άλλα υλικά, ανάλογα με τα δεδομένα και την παράδοση της περιοχής. Εδώ
σήμερα μιλάμε για την πανεύκολη Τσιτσανόπιτα με καταγωγή από βόρεια Εύβοια. Θα
μου πεις γιατί τη λένε έτσι? Γιατί στην τοπική διάλεκτο «τσιτσάνικος» σημαίνει «γυμνός».
Ο βασιλιάς δεν είναι γυμνός. Η πίτα όμως είναι!
Πολύ σάμερ βάιμπς
αυτό το φαγητό. Όσπριο και λαδερό μαζί. Πολλά υποσχόμενο. Σου υπόσχεται πως θα
σε περιμένει να γυρίσεις λυσσασμένος απ΄ τη θάλασσα για να σε γλυκάνει. Θα
ανοίξεις μια παγωμένη μπύρα (μην ξεχάσεις να βάλεις ποτήρι στην κατάψυξη πριν
φύγεις) και θα κάτσεις να φας τη μισή γάστρα μονοκοπανιά. Μετά σου υπόσχεται ότι
θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί δεν μπόρεσες να κάνεις κράτει. Τώρα
πέσε κοιμήσου μπας και χωνέψεις μια ώρα αρχύτερα.
Εδώ στην Ελλάδα (όπως
φαντάζομαι συμβαίνει και σε άλλες χώρες), φέρνουμε τα ξενόφερτα φαγητά πολλές φορές
στα μέτρα μας φτιάχνοντας για παράδειγμα την καρμπονάρα ελληνική βάζοντας κρέμα
γάλακτος αντί αυγών ή κάνουμε μπαμπάτσικο το ζυμάρι της πίτσας για να μας «πιάνει»
και «το φορτώνουμε» κιόλας με ένα σωρό υλικά.
Τα γεμιστά (μου) δεν
είναι ντοματοπιπεριές γεμισμένες με ρύζι και κάνα δυο μυρωδικά. Το λέω εξ αρχής γιατί καλό είναι
να γίνονται νωρίς - νωρίς τα ξεκαθαρίσματα. Τα γεμιστά είναι ολόκληρη σχολή που
για να την βγάλει κάποιος με άριστα χρειάζεται να παρακολουθήσει δια ζώσης μαθήματα,
να αφιερώσει χρόνο να μάθει την τεχνική, ώστε να δρέψει μετά τους καρπούς των
κόπων του. Όσο και να τα πετύχεις την πρώτη φορά, πίστεψέ με, θα περάσει καιρός μέχρι να κάνεις τα τέλεια. Αν θες να φτιάξεις τα γεμιστά μου, δεν θα στο κάνω εύκολο γιατί δεν
είναι. Θα στο κάνω όμως νόστιμο.
Είναι γνωστόν
τοις πάσι τι συμβαίνει όταν κάποιος ξεκινάει τη φράση του με το «εγώ ποτέ…». Όταν
στα είκοσί μου έφυγα για να ζήσω στην Αθήνα είπα «εγώ ποτέ δεν θα γυρίσω στο
Κιάτο», όταν έχασα 7 κιλά και μου έμπαιναν όλα τα παντελόνια είπα «εγώ ποτέ δεν
θα τα ξαναπάρω», όταν γράφτηκα στο γυμναστήριο και έγινα τούμπανο κορμάρα είπα «εγώ
ποτέ δεν θα σταματήσω να γυμνάζομαι», πριν αποκτήσω την Τσόφλι έλεγα ότι «εγώ
ποτέ δεν θα πάρω σκυλί. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Έξω κάνει Ιούλιο.
Μέσα στην κουζίνα μου, δεκαπενταύγουστο με καύσωνα. Έχω βάλει τέρμα τα γκάζια κι
από το πρωί ψήνω και βράζω #διπλής! Όλη αυτή η καλοκαιρινή διάθεση δεν θα
μπορούσε να μην αποτυπωθεί στις κατακίτρινες κι ηλιόλουστες φωτογραφίες μου.
Στο σπίτι γενικά
παίζει πολύ η γάστρα. Έχεις γάστρα? Έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Τα φαγητά εκεί, μαγειρεύονται
στον αυτόματο χωρίς να πρέπει όλη την ώρα να σε έχουν από πάνω για να τσεκάρεις
αν «ήπιαν το νερό», αν άρπαξαν ή αν ψήθηκαν τελικά. Η γάστρα εξασφαλίζει το
αργό και ζουμερό ψήσιμο του φαγητού, αλλά εδώ δεν κάνουμε τηλεπωλήσεις. Δεν
εμπορεύομαι γάστρες. Εδώ απλά λέμε τα
πράγματα ως έχουν.
Τα μπισκότα βουτύρου ναι μεν είναι πεντανόστιμα αλλά σε πολλούς δεν αρέσουν, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα στη ζωή. Δεν είναι όλα για όλους κι αυτό είναι γεγονός αδιαμφησβήτητο. Πολλοί δηλαδή τα βρίσκουν λιπαρά και ανούσια και άλλοι πεθαίνουν γι΄αυτά, ωστόσο σήμερα δε θα διχαστούμε πάνω από ένα μπισκότο. Ας μιλήσουμε μονάχα γι΄αυτά που συμφωνούμε.
Το τυρί κρέμα και
ο καπνιστός σολομός είναι άχαστος συνδυασμός γεύσης. Αυτά τα δυο βασικά υλικά
αποτελούν τον κορμό της πλούσιας αυτής τάρτας. Ας την πούμε κις καπνιστού
σολομού για να ακούγεται πιο ψαγμένη και να αποκτήσει την αίγλη που της αρμόζει.
Φαγητό θησαυρός της
Κρητικής παράδοσης με μόνο 4 υλικά. Θα το ευχαριστηθείς με μια μόνο προϋπόθεση.
Ο μάραθος να είναι άγριος, γιατί μόνον αυτός είναι αρωματικός και απογειώνει τούτο
το φαγητό.
Σίγουρα ένα όχι
δημοφιλές κέικ. Δεν αρέσει σε όλους και δεν θα μπορούσε άλλωστε. Είναι για
λίγους και καλούς. Καραμελένιοι βασιλικοί χουρμάδες, έντονη γεύση καφέ, τραγανό
καρύδι και μια στάλα σοκολάτας ως επιστέγασμα, ίσα ίσα για την γλυκιά τελευταία
μπουκιά.
Σήμερα θα σου
δείξω πως γίνεται η ανέγερση ενός μπέργκερ μεγέθους πολυκατοικίας! Θα το
πάρουμε βήμα βήμα, από τα θεμέλια μέχρι την ταράτσα. Αφού το φτιάξουμε και καμαρώσουμε
το δημιούργημά μας, θα το κατεδαφίσουμε. Μέχρι και χειροποίητες πίκλες θα
φτιάξω και ας υπάρχει η επιλογή της έτοιμης. Τα κάνω όλα από το μηδέν και το
τρώω σε χρόνο μηδέν.
Πες μου εσύ τώρα
πώς τόσα χρόνια δεν έχω ανεβάσει στο μπλογκ αυτό το υπέρτατο φαγητό! Και μη μου
πεις μα-μου-σου-ξου ότι δεν τρως τις αγκινάρες γιατί δεν ακούω κουβέντα.
Μεγάλος άνθρωπος είσαι, δεν είσαι δα και κανένα παιδάκι να έχεις τέτοιες
παραξενιές…. είπε αυτή που δεν τρώει φέτα ωμή!
Για δες ρε ένα
χαλβά! Αυτή είναι μια εντελώς κυριολεκτική φράση παρόλο που εσύ αλλιώς την
εξέλαβες, και μη μου πεις όχι! Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτή την υποτίμηση
στην οποία υπόκειται ο χαλβάς. Δηλαδή τί? Τον βρίσκεις ηπίων τόνων, ήρεμο κι
ανεκτικό και τον περιγελάς, τον κάνεις meme, τον υποτιμάς?
Μπορεί αυτό το φαγητό
να μην βγάζει την τσίκνα που θα ήθελες για αύριο. Μπορεί να θεωρείς ότι είμαι
εκτός τόπου και χρόνου γιατί τί σου λέω τώρα ενώ εσύ φορτώνεις το ψυγείο χοιρινές
και λουκάνικα για κάρβουνα, αλλά υπάρχουν και οι υπόλοιπες 364 ημέρες του χρόνου που κάτι πρέπει να φάμε βρε αδερφέ.
Οτιδήποτε έχει ως
δεύτερο συνθετικό το –πίτα είναι καταδικασμένο ν΄ αρέσει σε όλους. Ό,τι υλικό
και να διαλέξεις, ανεξαρτήτως αν είναι γλυκό ή αλμυρό, αποκτά άλλη διάσταση όταν
γίνει πίτα. Με μοναδική εξαίρεση την χυλό-πιτα που δεν καταπίνεται με τίποτα.
Σου κάθεται στο λαιμό όσο όμορφα και να στην έχουν σερβίρει! Αλλά δεν πρόκειται για τέτοιου
είδους συνταγή σήμερα. Μπορείς να ησυχάσεις.
Οι παλιακές
συνταγές είναι τελικά οι αγαπημένες μου γιατί κουβαλάνε μαζί τους μνήμες ετών.
Είναι δηλαδή τόσο οικείες που με κάνουν να τις αγαπώ όσο περνούν τα χρόνια
ακόμα περισσότερο. Συν τοις άλλοις ότι δεν υπήρχαν τότε ενοχές. Έτρωγες βρε
παιδί μου έναν κουβά μακαρονοσαλάτα χωρίς να σκέφτεσαι πόσο υγιεινή είναι, πόσες
θερμίδες έχει η μπουκιά κι αν πρέπει ή δεν πρέπει. Έχουν την αγνότητα εκείνης της
εποχής. Αν θες, το λες και άγνοια.
Δεν θα σου πω τα τετριμμένα περί κρύου και χιονιά, γιατί αν μη τι άλλο το νιώθεις στο πετσί σου, σ΄ όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρίσκεσαι. Χειμώνας είναι θα περάσει.
Θα επιστρατεύσω
όλη την τέχνη που διαθέτω στην πειθώ για να σε κάνω να φτιάξεις αυτή τη συνταγή
ρολών κανέλας. Για το δικό σου το καλό!
Ας μιλήσουμε για
υγρασία. Όχι του καιρού που βρέχει όλη μέρα, κάθε μέρα, αλλά της ζύμης για
φοκάτσια. Θα είμαι σαφής και συγκεκριμένη και θα σε προετοιμάσω ψυχολογικά
εσένα την ψυχαναγκαστική. Εσύ που
Η συνύπαρξη δύο κορυφαίων παραδοσιακών φαγητών μέσα σε μια κατσαρόλα, δεν μπορεί παρά να δημιουργήσει ένα εξίσου νόστιμο κι ενδιαφέρον πιάτο.