Αυτή η ανάρτηση
εκτός από τη συνταγή, είναι πλούσια σε φωτογραφίες. Φάτε μάτια ψάρια! Με λίγα
λόγια, αν δεν δεις αυτό το τσιζ κέικ από όλες τις πλευρές του, σε μακρινό και
κοντινό πλάνο, απ΄την καλή, απ΄την ανάποδη, με τη σάλτσα φράουλας να ρέει πάνω στη μους σοκολάτας και την
μπουκιά μισοφαγωμένη, πιστεύω πως δεν μπορείς να καταλάβεις περί τίνος
πρόκειται. Γι΄ αυτό θα σε μουρλάνω στις φωτογραφίες.
Η κρέμα καραμελέ
των ονείρων μου! Πάντα πέθαινα γι΄αυτό το γλυκό. Από τότε που ήμουν παιδί ήταν
ένα από τα αγαπημένα μου μαζί με την τούρτα σεράνο της μαμάς.
Δεν είναι
μηλόπιτα. Δεν είναι τάρτα μήλου. Δεν είναι κέικ με μήλο. Είναι κλαφούτι. Τώρα
θα μου πεις κι εσύ όπως και η μάνα μου, τί είναι το κλαφούτι? Θα προσπαθήσω να
το περιγράψω όσο πιο καλά μπορώ ώστε να ξέρεις τι να περιμένεις αν το φτιάξεις.
Έλα, έλα, έλα! Σε
πρόλαβα??? 31/12/2023 μέρα μεσημέρι. Τελευταία συνταγή στην εκπνοή του έτους.
Αλλά δεν θα σε ταλαιπωρήσω γιατί αν έχεις 300 γραμμάρια μελομακάρονα (περίπου
8-9) στο σπίτι σου, λίγο γιαούρτι και μια κρέμα γάλακτος, έχεις γλυκάρα
γι΄απόψε το βράδυ ή αύριο μεσημέρι!
Υπάρχουν άνθρωποι
που ζουν μόνο με γλυκά ή μπορεί και να ζουν για τα γλυκά. Ναι, η Κλειώ είναι ένας
από αυτούς. Πού να το φανταζόμουν ότι θα είχα μέσα στο σπίτι μου μια αθεράπευτα
γλυκατζού κόρη που συνεχώς την κυνηγάω να τρώει λιγότερα γλυκά και περισσότερο
φαγητό.
Παλιομοδίτικο γλυκό
ψυγείου νούμερο τρία γι΄αυτό το καλοκαίρι και δεν ξέρω τι μ΄ έχει πιάσει με τις συνταγές
νοσταλγίας των παιδικών μου χρόνων. Γερνάω μαμά!!!
Μια από τις πιο
παλιομοδίτικες συνταγές που έχω στο μπλογκ. Μια τούρτα από τα παιδικά χρόνια της
μητέρας μου. Μπορεί να την έχει φάει το μαύρο σκοτάδι λόγω των μεταγενέστερων
συνταγών γλυκών, αλλά παραμένει πάντοτε σταθερά μέσα στη καρδιά μου και
σπανίως, το ομολογώ, εμφανίζεται και στην κουζίνα μου.
Είναι πράγματα
που δεν ξέρεις για μένα, όπως ότι έχω το χάρισμα να προβλέπω το μέλλον. Άκου λοιπόν τώρα τι πρόκειται να γίνει το υπόλοιπο
του καλοκαιριού σου. Θα φτιάξεις με μισή καρδιά αυτό το γλυκό ψυγείου γιατί θα σκεφτείς οτι δεν φαίνεται και τόσο συναρπαστικό όσο μας λέει αυτή η Χρυσαυγή. Είναι άλλωστε πολύ απλό για να σε καταπλήξει. Θα δοκιμάσεις,
θα ξαναφάς την επομένη μέρα και θα εθιστείς. Αποτέλεσμα? Θα το φτιάχνεις ξανά
και ξανά μέχρι που θα βαρεθείς να το τρως. Μέχρι το επόμενο καλοκαίρι που θα
ξαναγίνει ακριβώς το ίδιο.
Φτιάξε κάτι εύκολο κι εντυπωσιακό για καλοκαιρινά βράδια στη βεράντα, όπως κάνω εγώ! Ναι, το γλυκό μου αποτελείται από τρεις διαφορετικές παρασκευές, ωστόσο καμία δεν είναι πολύπλοκη.
Πρώτες μέρες του καλοκαιριού κι ο χρόνος στο
σπίτι μας κυλά με μαστόρους, εργασίες, βαψίματα κι επισκευές, πράγμα που
σημαίνει πως εκτός της σκόνης και της αναστάτωσης, υπάρχει και μια Τσόφλι περιφερόμενη να
γαυγίζει τους πάντες και τα πάντα.
Φτιάχνω το πιο
εύκολο, γρήγορο και υγιεινό σοκολατάκι που έχει κατακλείσει το ίνσταγκραμ τον
τελευταίο καιρό. Μόδα είναι κι ελπίζω να μην περάσει, γιατί αυτό το γλύκισμα
δεν υπάρχει!!!
Είχα στο νου μου
χρόνια ολόκληρα να βάλω αυτό το γλυκό στο μπλόγκ αλλά δεν το αποφάσιζα. Είναι όλα
θέμα timing και το
σωστό ήρθε τώρα, παραμονή 25ης Μαρτίου. Ουδεμία σχέση με τη γιορτή όπως
αντιλαμβάνεσαι, αλλά δε βαριέσαι. Κράτα σημείωση στο μυαλό σου να φτιάξεις αυτό
το μεγαλειώδες γλυκό ανήμερα το Πάσχα που θα υπάρχει κόσμος ώστε να φαγωθεί ή στις
γιορτές που έρχονται μετά.
Η τούρτα των 16ων
γενεθλίων της Νεφέλης μου ήταν μια συνταγή τούρτας που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι
μπορώ να έχω στην κατοχή μου και πόσο μάλλον να την μοιραστώ εδώ στο μπλόγκ με
όλους όσους με διαβάζουν. Είναι μια τούρτα επαγγελματική που μόνο σε καλά ζαχαροπλαστεία
μπορείς να απολαύσεις κι αυτό το λέω μετά λόγου γνώσης. Έχω φάει τόσα πράγματα
στη ζωή μου κι όταν λέω κάτι τέτοιο, δεν μπορεί κανείς παρά να το πάρει στα
σοβαρά!
Λοιπόν
(αρχίζοντας αποφασιστικά αυτό που έχω να πω), η συνταγή αυτή χαρακτηρίζεται ως
επιδόρπιο, πρωινό, σνακ και αρωματικό χώρου. Για όποιον λόγο κι αν τη φτιάξεις,
θα αποζημιωθείς στο έπακρον. Στο κάτω κάτω, φτιάξ΄την γιατί δημιουργεί εντύπωση έτσι όπως θα παρουσιάσεις τα πουγκιά σε ένα τραπέζι!
Όσο ιδιαίτερα
γλυκά και να φτιάξω, πάντα θα γυρνάω σε κάτι τέτοια παλιομοδίτικα κι απλά, να
βρίσκω απάγκιο, καθώς μπορώ να πω πως είναι το ψυχικό (γευστικό) μου αποκούμπι.
Είναι γνωστόν
τοις πάσι τι συμβαίνει όταν κάποιος ξεκινάει τη φράση του με το «εγώ ποτέ…». Όταν
στα είκοσί μου έφυγα για να ζήσω στην Αθήνα είπα «εγώ ποτέ δεν θα γυρίσω στο
Κιάτο», όταν έχασα 7 κιλά και μου έμπαιναν όλα τα παντελόνια είπα «εγώ ποτέ δεν
θα τα ξαναπάρω», όταν γράφτηκα στο γυμναστήριο και έγινα τούμπανο κορμάρα είπα «εγώ
ποτέ δεν θα σταματήσω να γυμνάζομαι», πριν αποκτήσω την Τσόφλι έλεγα ότι «εγώ
ποτέ δεν θα πάρω σκυλί. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή.
Για δες ρε ένα
χαλβά! Αυτή είναι μια εντελώς κυριολεκτική φράση παρόλο που εσύ αλλιώς την
εξέλαβες, και μη μου πεις όχι! Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω αυτή την υποτίμηση
στην οποία υπόκειται ο χαλβάς. Δηλαδή τί? Τον βρίσκεις ηπίων τόνων, ήρεμο κι
ανεκτικό και τον περιγελάς, τον κάνεις meme, τον υποτιμάς?
Ακούει ο άλλος μπάρες
και πετάει τη σκούφια του γιατί λέει «κάτι ωραίο και θρεπτικό θα δούμε εδώ». Να ξαναφορέσει τη σκούφια του παρακαλώ και να
καθήσει φρόνιμα. Τρώγοντας αυτές τις μπάρες, το μόνο πράγμα που θα διαπιστώσει
κανείς είναι τη ζυγαριά του να ανεβαίνει και την απόλαυση να κορυφώνεται.
Τί θέλουν όλοι
από το ρυζόγαλο εκτός από ωραία γεύση? Να παραμείνει κρεμώδες και ρευστό ακόμα
κι αν είναι από ψυγείο.
