Τα ρεβίθια για
μένα είναι γεροντοέρωτας. Περνάς ας πούμε μια ζωή ολόκληρη σαν μοναχός με
φακές, γίγαντες και μαυρομάτικα και είσαι ευτυχισμένος γιατί δεν ξέρεις τι
υπάρχει παραέξω. Ξαφνικά όμως στα γεράματα, βρίσκεσαι μπροστά σε κάτι
πρωτόγνωρο, κάτι που σε κάνει να ξανανιώνεις και σου παίρνει το μυαλό. Τί θέλω
να πω;