Ραβιόλια αλά παεζάνα

 

Δεν θυμάται τι έφαγε χθες, λέει ο άλλος κι εγώ λέω πως αν υπάρχει ΕΝΑ ΜΟΝΟ πράγμα που θυμάμαι στη ζωή μου είναι ακριβώς αυτό! Θυμάμαι όχι μόνο τι έφαγα χθες αλλά και προχθές κι αντίπροχθες κι εκείνη την Τετάρτη μεσημέρι που γύρισα από το σχολείο στην δευτέρα Γυμνασίου, τι έφαγα στην πενθήμερη που πήγαμε στη Ρόδο, πότε δοκίμασα για πρώτη φορά τορτελίνια ή τι γεύση είχε το κρουασάν που αγόρασα από εκείνο το φούρνο στο Παρίσι προ αμνημονεύτων ετών. Αυτά και άλλα πολλά, μαζί με την κάθε τους λεπτομέρεια.

Πριν προλάβεις να με θαυμάσεις σε προλαβαίνω εγώ και σου λέω πως ούτε κατά διάνοια δεν έχω μνήμη ελέφαντα. Αντιθέτως πιθανολογώ πως πάσχω από κάποιο σύνδρομο (ψυχολόγοι που διαβάζετε, μιλήστε ελεύθερα παρακαλώ) γιατί ο αποθηκευτικός χώρος της μνήμης μου είναι «μπουκωμένος» (ναι, και αυτός) μόνο με συνταγές, φαγητά και μνήμες γευστικές απ΄όλη τη ζωή μου. Γεγονότα που έγιναν έστω και στο πρόσφατο παρελθόν, τοποθεσίες, ταξίδια, κουτσομπολιά, ποια πλοκή είχε η χθεσινοβραδινή ταινία και τι υπόθεση είχε το βιβλίο που τελείωσα πριν μια βδομάδα δεν υπάρχει περίπτωση να τα θυμηθώ ποτέ ξανά. Μιλήστε μου γιατρέ μου, τί έχω? Θα ζήσω?

Άκου τώρα λοιπόν τι θυμάμαι. Πρόκειται για μια τρομερή γευστική μνήμη από ένα ιταλικό εστιατόριο που υπήρχε στην περιοχή μου όταν ήμουν παιδί. La Fontanela για τους ντόπιους... Ήταν το μοναδικό τότε και μάλιστα ήταν εξαιρετικό για τα δεδομένα της εποχής. Όποτε πηγαίναμε (συχνότατα) έπαιρνα σταθερά ένα πιάτο ζυμαρικών που το έγραφε ο κατάλογος ως «Παεζάνα». Πήγαινα μόνο και μόνο γι΄αυτό! Την έχω φάει τόσες φορές στη ζωή μου αυτή τη μακαρονάδα (μέχρι να κλείσει το μαγαζί αυτό), που και να ήθελα δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τη γεύση της.

Μεγαλώνοντας έψαξα, βρήκα τη συνταγή η οποία δεν ξέρω αν είναι η αυθεντική, αλλά η γεύση είναι ίδια κι απαράλλαχτη μ΄αυτή που έτρωγα τότε. Εδώ άλλωστε δεν ψάχνουμε την αυθεντικότητα κι ούτε το παίζουμε ειδήμονες. Ψάχνουμε όμως την γεύση και σ΄ αυτό δεν κάνουμε εκπτώσεις. Δεν μετράμε θερμίδες κι ούτε υπολογίζουμε ποσότητες. Εδώ απλά τρώμε καλά.

Τη συνταγή αυτή μπορείς να την κάνεις και με σπαγγέτι όμως πραγματικά αξίζει έστω μια φορά να τη δοκιμάσεις με ραβιόλια. Αγόρασε ένα καλής ποιότητας ΦΡΕΣΚΟ ραβιόλι από το σούπερ μάρκετ σου, κατά προτίμηση με σπανάκι και ρικότα. Αν δεν βρεις, πάρε ότι θέλεις αρκεί να είναι φρέσκο γιατί έχει τεράστια σημασία. Αν δεν έχεις πρόσβαση σε φρέσκα ραβιόλια, τότε πάρε ένα σπαγγέτι και μην στεναχωριέσαι και πολύ. Απλά φτιάξ΄ την όπως και να ‘χει!

ΡΑΒΙΟΛΙΑ ΑΛΑ ΠΑΕΖΑΝΑ

Υλικά:

1)     500 γραμμάρια φρέσκα ραβιόλια με σπανάκι και ρικότα

2)     4 κουταλιές σούπας ελαιόλαδο

3)     2 μεγάλες σκελίδες σκόρδο λιωμένες

4)     4-5 λωρίδες μπέικον ψιλοκομμένο

5)     250 ml κρέμα γάλακτος

6)     1 γεμάτη κουταλιά σούπας ντοματοπελτέ

7)     100 γραμμάρια παρμεζάνα τριμμένη

8)     Αλάτι

9)     Πιπέρι

Μέθοδος:

Βάζουμε την κρέμα γάλακτος σε μπολ και διαλύουμε μέσα σε αυτήν τον ντοματοπελτέ. Το αφήνουμε στην άκρη προς το παρόν.

Βάζουμε μια κατσαρόλα με αλατισμένο νερό να βράσει και βράζουμε σε αυτήν τα ραβιόλια ακριβώς στο χρόνο που λέει η συσκευασία τους.

Ταυτόχρονα σε ένα μεγάλο τηγάνι που να χωράει τα ζυμαρικά ζεσταίνουμε το λάδι και σοτάρουμε σε αυτό το ψιλοκομμένο μπέικον μέχρι να πάρει χρώμα και να βγάλει όλο το λίπος του. Προς το τέλος του σοταρίσματος ρίχνουμε το σκόρδο και το ανακατεύουμε γρήγορα και με προσοχή για πολύ λίγο, ώστε να μην μαυρίσει και καεί. Προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος με το διαλυμένο ντοματοπελτέ. Ανακατεύουμε και προσθέτουμε τη μισή παρμεζάνα.

Στο διάστημα αυτό θα έχουν βράσει τα ζυμαρικά μας, τα οποία με μια τρυπητή κουτάλα τα βγάζουμε καυτά από την κατσαρόλα και τα μεταφέρουμε απευθείας στο τηγάνι μαζί με το ελάχιστο νερό που μπορεί να έχουν μαζί τους. Αν χρειάζεται ρίχνουμε λίγο ακόμα νερό από την κατσαρόλα ώστε να αποκτήσει η σάλτσα την επιθυμητή σε εμάς ρευστότητα. Ανακατεύουμε πολύ απαλά ώστε να μην λιώσουν τα ζυμαρικά, αλατίζουμε και τρίβουμε φρέσκο πιπέρι.

Μεταφέρουμε το φαγητό καυτό όπως είναι στα πιάτα και το σερβίρουμε με την υπόλοιπη παρμεζάνα.

Τρώγεται ζεστό.

Καλή επιτυχία!!!